Od trzech miesięcy nie mam kontaktu z moją matką. Zablokowałam ją na wszystkich możliwych kanałach komunikacji – w telefonie, mediach społecznościowych, a co najważniejsze, zaprzestałam jej wspierać finansowo. Zdecydowałam jedynie pokrywać koszty jej mieszkania i raz w miesiącu zamawiać dostawę podstawowych artykułów spożywczych.
Resztę, jeśli będzie potrzebować, musi sama zdobyć albo zrezygnować z wydatków, które uzna za zbędne. Przez długi czas znosiłam to, jak mnie traktowała, ale gdy zauważyłam, że podobnie zachowuje się wobec mojej córki, postanowiłam przerwać ten krąg. Nie mogłam już dłużej pozwalać na takie traktowanie.
Matczyna miłość czy toksyczna troska?
Nie chcę powiedzieć, że moja matka, pani Julia, mnie nie kocha. Wiem, że darzy mnie uczuciem, ale jej sposób wyrażania miłości był zawsze trudny do zniesienia. Nasza relacja nigdy nie należała do tych ciepłych czy pełnych wsparcia. Zamiast zrozumienia i wsparcia, otrzymywałam głównie krytykę. Mimo że jestem dorosłą kobietą, mam męża i pięcioletnią córkę, moja mama nie przestaje ingerować w moje życie, rzadko oferując pomoc, częściej nieproszone uwagi.
Przez długi czas wydawało mi się, że jej krytyczne komentarze są przejawem troski. Byłam przekonana, że w ten sposób chce mnie motywować do bycia lepszą wersją siebie. Jednak przełomowy moment nastąpił, gdy zauważyłam, jak matka mojej przyjaciółki rozmawia z nią z czułością i wsparciem. Zamiast wyrzutów, słyszałam łagodne słowa, jak „zadbaj o siebie” czy „odpocznij, nie przemęczaj się”. Moja matka nigdy w życiu nie użyła takich słów wobec mnie. Zawsze zarzucała mi, że nie robię wystarczająco dużo, przypominając, jak ciężko pracowała w moim wieku. Wtedy dotarło do mnie, że nasza relacja daleko odbiega od normy.
Nowe spojrzenie na relacje z matką
Ostatnio zrozumiałam, że przez wiele lat próbowałam zdobyć akceptację i miłość matki, ale bez rezultatu. Pragnęłam, by mnie zauważyła, doceniła, ale teraz wiem, że te starania były daremne. Choć nie mogę jej obwiniać za sposób, w jaki mnie wychowała – zrobiła to, co umiała najlepiej – nie zamierzam już dłużej pozwalać na jej toksyczne zachowanie. Doceniam to, że zapewniła mi edukację, ale moje życie nie może kręcić się wokół jej oczekiwań.
Matka nigdy nie była typem osoby, która angażuje się w życie wnuków. Jeszcze przed narodzinami Laury jasno dała do zrozumienia, że nie zamierza angażować się w wychowywanie kolejnego dziecka. Jednak w ostatnim czasie próbowała nawiązać bliższy kontakt z moją córką, być może z nadzieją, że to naprawi nasze relacje. Niestety, jedno wydarzenie ostatecznie zmieniło wszystko.
Punkt zwrotny – jedno wydarzenie, które zmieniło wszystko
Latem doszło do sytuacji, która stała się punktem kulminacyjnym w naszej relacji. Musiałam zostać dłużej w pracy, a odbiór Laury z przedszkola stał się problemem. Ani mąż, ani teściowa nie mogli mi wtedy pomóc. W obliczu braku innego wyjścia, zadzwoniłam do matki, prosząc o pomoc. Przedszkole znajdowało się blisko jej domu, a ja potrzebowałam tylko, by na chwilę zajęła się wnuczką. Niestety, jej odpowiedź była szokująca – odmówiła, tłumacząc się tym, że pada deszcz i jest zimno.
Ostatecznie to teściowa, mimo swoich problemów zdrowotnych, odebrała Laurę, rezygnując z własnej wizyty u lekarza. Czułam się z tym źle, ponieważ teściowa zawsze stara się nam pomagać, a teraz musiała poświęcić swoje zdrowie dla nas. Jednak najbardziej zabolała mnie postawa mojej matki.
Brak zrozumienia i obojętność
Wieczorem, około godziny 21, mama zadzwoniła do mnie z pytaniem, czy ktoś odebrał Laurę z przedszkola. Zrobiła to w tak obojętny sposób, że nie mogłam uwierzyć, jak niewiele dla niej znaczy to, że byłam w potrzebie. Przez całe życie robiłam, co mogłam, by jej pomóc, a kiedy to ja potrzebowałam wsparcia, okazała się kompletnie nieobecna.
Od tamtej pory nasze relacje ostatecznie się urwały. Przestałam odbierać jej telefony, a w końcu zablokowałam jej numer. Nie mam żadnych wyrzutów sumienia – uważam, że powinnam była zrobić to już dużo wcześniej.
Próby manipulacji i szantaż emocjonalny
Kiedy matka zorientowała się, że nie może się do mnie dodzwonić, zaczęła dzwonić do mojego męża. Płakała, wyrażała swoje uczucia i prosiła, bym się z nią pogodziła. Jest w tym bardzo przewidywalna – zawsze potrafiła manipulować otoczeniem, by osiągnąć to, czego chce. Zawsze oczekiwała ode mnie czegoś – czy to podwózki, czy pomocy przy sprzątaniu. Teraz jednak te obowiązki przestały należeć do mnie.
Presja ze strony męża
Mój mąż, Patryk, nie rozumie do końca mojej decyzji. Ma zupełnie inne relacje ze swoją mamą, która jest dla niego wsparciem i zawsze chętnie pomaga. Naciska, żebym zadzwoniła do swojej matki i dała jej drugą szansę, powtarzając, że „to twoja matka, ona cię kocha”.
Jednak ja wiem, że miłość mojej matki wygląda zupełnie inaczej. Choć rozumiem, że jego intencje są dobre, nie jestem gotowa na rozmowę z nią. Patryk twierdzi, że kiedyś mogę pożałować swojej decyzji, zwłaszcza gdy Laura będzie dorastać. Boję się, że może mieć rację, ale na razie nie czuję, bym była gotowa na pojednanie.
Czy pojednanie jest konieczne?
Zastanawiam się często, czy to ja popełniam błąd, odcinając się od matki. Czy powinnam wybaczać wszystko tylko dlatego, że jestem jej dzieckiem? Czy relacja rodzica z dzieckiem powinna usprawiedliwiać każde zachowanie?
Na razie wiem jedno – nie chcę wracać do relacji, które były dla mnie źródłem stresu i bólu. Może kiedyś przyjdzie czas na rozmowę, ale ten moment jeszcze nie nadszedł.