w

Mam 32 lata i jestem mężatką. Kiedy byłam w ciąży z drugim dzieckiem, mąż mojej przyjaciółki zaczął się mną interesować.

Rozłąka z nim wydaje się więc nieustannym wyrzeczeniem. Moje małżeństwo pozostaje chłodne, pozbawione bliskości, która była kiedyś obecna. Mąż, mimo że zauważył pewne zmiany we mnie, wydaje się nadal zamknięty na rozmowę i ignoruje moje uczucia.

Może oboje trzymamy się iluzji, że można odratować coś, co już dawno się wypaliło, ale ja już zaczynam wątpić, czy warto podtrzymywać tę iluzję wyłącznie dla dobra dzieci.

Nowe próby odnalezienia równowagi

Po zakończeniu kontaktu z Igorem zaczęłam szukać sposobów na odnalezienie siebie na nowo i próbę pogodzenia się z sytuacją. Próbowałam angażować się bardziej w życie rodzinne, planować czas z dziećmi i szukać nowych hobby, aby zapełnić pustkę, którą czułam po rozstaniu.

Czytałam książki o relacjach, uczęszczałam na warsztaty dla matek, próbowałam skupić się na rozwoju osobistym. Jednak żadna z tych rzeczy nie potrafiła całkowicie wyeliminować tęsknoty za Igorem.

Chociaż czas płynął, uczucia do Igora były wciąż żywe. Każda napotkana wspólna znajoma czy miejsca, które kiedyś razem odwiedzaliśmy, przypominały mi o nim i o chwilach, które spędziliśmy razem.

Były to momenty, w których czułam się wyjątkowo – emocje, jakie towarzyszyły naszym spotkaniom, były dla mnie niezwykle intensywne. Życie bez tych chwil wydaje się puste, pozbawione znaczenia, a ja nie potrafię odnaleźć tej samej satysfakcji w niczym innym.

Dopada mnie również poczucie winy. Z jednej strony wiem, że moje uczucia były prawdziwe i autentyczne, ale z drugiej nie mogę przestać myśleć, że zawiodłam swoją rodzinę, a zwłaszcza dzieci.

Czuję się rozdarta pomiędzy tęsknotą za czymś, co dawało mi szczęście, a świadomością odpowiedzialności za życie innych. Mam poczucie, że pozostawiam część siebie za sobą, a jednocześnie nie mogę cofnąć czasu ani zapomnieć o tym, co się wydarzyło.

Nauka życia bez Igora

Każdy dzień stanowi dla mnie nowe wyzwanie, próbę nauki życia bez Igora. Postanowiłam, że muszę zrobić krok do przodu, aby odzyskać równowagę i odnaleźć siebie na nowo.

Zaczęłam od małych zmian w swoim codziennym życiu – spędzam więcej czasu z dziećmi, staram się bardziej angażować w ich życie i spędzać z nimi wspólnie czas na spacerach, grach i innych aktywnościach. Staram się, aby poczuły się kochane i ważne, choć wiem, że moje serce nie jest jeszcze gotowe na pełne otwarcie i pogodzenie się z nową rzeczywistością.

Jednocześnie stawiam sobie pytania, które nigdy wcześniej nie przyszłyby mi do głowy. Czy byłam gotowa na to, aby zakończyć tę relację z Igorem? Czy to możliwe, aby kiedykolwiek zapomnieć o tym, co przeżyliśmy razem?

Szukam odpowiedzi na te pytania, ale są to trudne kwestie, które nie mają jednoznacznych rozwiązań. Życie wydaje się teraz o wiele bardziej skomplikowane i nieprzewidywalne niż wcześniej, a ja muszę odnaleźć sposób na to, aby pogodzić się z utratą kogoś, kto był dla mnie tak ważny.

Czy czas wyleczy rany?

Patrząc w przyszłość, zastanawiam się, jak długo będę nosić w sobie to uczucie pustki po Igorze. Czasami myślę, że może kiedyś uda mi się o nim zapomnieć, a innym razem wydaje mi się, że to uczucie zostanie ze mną na zawsze.

Znajomi powtarzają mi, że czas leczy rany i że z czasem wszystko wraca do normy, ale ja wciąż czuję ogromną pustkę. Moje serce i umysł wciąż szukają odpowiedzi na pytanie, czy decyzja o zakończeniu tej relacji była właściwa.

Próbuję wierzyć, że z czasem będę w stanie odzyskać spokój i równowagę, ale każdy dzień jest walką. Nadal nie wiem, jak długo ta walka potrwa, ale staram się być silna dla mojej rodziny i dzieci. Mimo że nie udało mi się jeszcze zapomnieć o Igorze, wiem, że muszę podążać naprzód, by odnaleźć nowe cele i poczucie sensu w życiu.

Moje dzieci potrzebują stabilnej matki, a ja staram się wierzyć, że kiedyś odnajdę szczęście w codzienności, nawet jeśli to szczęście nie będzie już tak intensywne jak to, co przeżyłam z Igorem.