Mam dwójkę dzieci: syna i córkę. Ich ojciec tragicznie zginął w wypadku motocyklowym, gdy byli jeszcze mali, więc musiałam samotnie stawić czoła wyzwaniom wychowania. Poświęciłam im całe swoje serce i duszę, mając nadzieję, że staną się dobrymi, wartościowymi ludźmi.
Moja córka, Anna, ukończyła studia wyższe z wyróżnieniem i obecnie pracuje w jednej z najbardziej prestiżowych firm w naszym mieście. Z kolei mój syn, Tomasz, po odbyciu służby wojskowej, znalazł zatrudnienie jako pomocnik w warsztacie samochodowym. Nigdy nie był pasjonatem nauki, ale zawsze starałam się wpajać mu zasady odpowiedzialności i ciężkiej pracy.
Rodzina i Wnuki
Moje dzieci dorosły i założyły swoje rodziny, a ja stałam się szczęśliwą babcią. W weekendy Anna często przywoziła swoje pociechy do mnie, a ja spędzałam z nimi cudowny czas, czytając bajki, ucząc ich tego, czego sama nauczyłam moje dzieci, oraz dzieląc się opowieściami z przeszłości. Moje wnuki to wulkan energii, uwielbiają biegać i bawić się w chowanego. Pomimo swojego wieku, zawsze starałam się być aktywna i uczestniczyć w ich zabawach.
Niestety, pewnego dnia moje zdrowie zawiodło. Nagle poczułam się źle, zrobiło mi się ciemno przed oczami, a nogi odmówiły posłuszeństwa. Upadłam. Na szczęście, moja sąsiadka, samotna kobieta, była w pobliżu i natychmiast wezwała karetkę. Zostałam przewieziona do szpitala. Przez dwa tygodnie, które tam spędziłam, Anna odwiedziła mnie tylko raz, a Tomasz kontaktował się jedynie przez telefon z powodu swoich obowiązków zawodowych. Natomiast moja sąsiadka regularnie mnie odwiedzała i martwiła się o mnie.
Powrót do Domu i Nowe Wyzwania
Po dwóch tygodniach wypisano mnie ze szpitala z zaleceniem, aby nie nadwerężać swojego zdrowia. Następnego dnia Anna przyprowadziła swoje dzieci, musiała bowiem pozałatwiać różne sprawy. Dzieci, nie rozumiejąc mojego stanu, spowodowały, że wieczorem czułam się wykończona. Kolejnego dnia musiałam znowu wezwać karetkę, a diagnoza była poważna – straciłam czucie w nogach i potrzebowałam stałej opieki.
Rodzinne Konflikty
W tym czasie Anna i Tomasz zaczęli się kłócić o to, kto powinien się mną zająć. Tomasz tłumaczył, że spodziewają się dziecka i nie mają miejsca, podczas gdy Anna argumentowała, że ma już dwójkę dzieci i również nie ma warunków do opieki nade mną. Z ciężkim sercem postanowiłam odesłać ich oboje.
Jedyną osobą, która pozostała przy mnie, była moja sąsiadka. Ta samotna kobieta postanowiła, że będzie się mną opiekować. Przekazuję jej całą moją emeryturę, którą ona wykorzystuje na opłacenie rachunków, zakup jedzenia i leków. Resztę pieniędzy oddaję jej, ponieważ jej pomoc jest dla mnie bezcenna. Dzięki jej wsparciu mogę w miarę spokojnie funkcjonować, wiedząc, że mam kogoś, kto się mną szczerze przejmuje.