Zrozumiałam, że dalsze wspieranie mojej matki finansowo nie przynosiło żadnych korzyści. Większość pieniędzy, które jej przekazywałam, trafiała prosto do mojego brata.
„On ma dziecko, potrzebuje wsparcia” – ta fraza stała się jej codziennym tłumaczeniem, kiedy próbowała uzasadnić kolejne prośby o pomoc. Miałam jednak dość tej sytuacji. Doszłam do wniosku, że zrobiłam już więcej niż wystarczająco dla brata i jego rodziny, choć dla mojej matki było to zbyt mało.
Rodzinne zawiłości
Moja relacja z bratem była skomplikowana, bo mieliśmy różnych ojców. Matka rozwiodła się z moim tatą, a potem ponownie wyszła za mąż, tym razem za ojca mojego brata. Jednak i ten związek się rozpadł, a żadne z rodziców nie płaciło alimentów, co sprawiło, że matka sama musiała nas utrzymywać. Cała opieka nad bratem spadła na mnie – byłam od niego starsza tylko o cztery lata, ale musiałam pełnić rolę jego opiekunki.
Zamiast spędzać beztroskie chwile z rówieśnikami, większość czasu zajmowało mi dbanie o brata. Choć od czasu do czasu odwiedzała nas sąsiadka, żeby upewnić się, że wszystko jest w porządku, to ostateczna odpowiedzialność zawsze spadała na mnie.
Winna za błędy brata
W naszym domu istniała niepisana zasada – jeśli brat coś zrobił źle, wina spadała na mnie. Gdy jego pokój był zabałaganiony, matka obwiniała mnie. Kiedy dostawał złe oceny, to ja byłam tą, która powinna była mu pomóc w nauce.
Ciągłe obarczanie mnie winą doprowadziło do tego, że chciałam jak najszybciej uciec z domu. W efekcie wyszłam za mąż, mając zaledwie 18 lat. Niestety, ten związek nie przetrwał długo – rozwiedliśmy się po dwóch latach.
Samodzielność i oferta od matki
Po rozwodzie musiałam sobie radzić sama, a moje zarobki wystarczały tylko na pokrycie podstawowych wydatków. W tym czasie matka odziedziczyła po krewnym niewielkie, zaniedbane mieszkanie. Zaoferowała mi, abym tam zamieszkała, argumentując, że zamiast wynajmować, mogłabym zainwestować w remont. Chociaż mieszkanie wymagało ogromnych nakładów pracy, zgodziłam się.
Pierwsze tygodnie poświęciłam na sprzątanie, a potem przyszedł czas na gruntowną renowację. Wymieniłam instalacje i odnowiłam wszystko, co się dało. Na początku z mebli miałam tylko sofę i kilka półek, które podarowała mi matka.
Brat zakłada rodzinę
Wkrótce po zakończeniu służby wojskowej mój brat wrócił do domu i zamieszkał tam ze swoją ciężarną narzeczoną. Niedługo potem wzięli ślub, ale życie w domu matki szybko stało się pełne napięć. Relacje między nią a synową były coraz bardziej napięte, co prowadziło do częstych kłótni.
W końcu matka postanowiła „rozwiązać” ten problem, proponując, żebym opuściła mieszkanie, które wyremontowałam, aby brat i jego rodzina mogli się tam przenieść.
Wyprowadzka
Choć to ja zainwestowałam czas i pieniądze w remont, matka przypomniała mi, że mieszkanie formalnie należy do niej. Chociaż poczułam się niesprawiedliwie potraktowana, postanowiłam się wyprowadzić, by uniknąć konfliktów.
Zerwałam kontakt zarówno z bratem, jak i z matką na dłuższy czas. Jednak pewnego dnia brat zadzwonił, informując mnie, że matka trafiła do szpitala. Mimo dawnych uraz postanowiłam natychmiast ją odwiedzić.
Odbudowa relacji
Po jej wyjściu ze szpitala zaczęłam ją odwiedzać regularnie, mimo że mieszkałyśmy daleko od siebie. Podczas wizyt zauważyłam, że w jej domu brakuje jedzenia, a lodówka jest prawie pusta.
Wiedziałam, że pieniądze, które wcześniej jej przekazywałam, w rzeczywistości trafiały do mojego brata. Chciałam jej pomóc, ale jednocześnie nie chciałam, żeby moje wsparcie finansowe było dalej wykorzystywane przez brata.
Próby zmiany
Zdecydowałam, że zamiast dawać jej gotówkę, będę kupować jedzenie, lekarstwa i opłacać rachunki bezpośrednio. Niestety, część zakupionych przeze mnie rzeczy wciąż trafiała do mojego brata.
Kiedy próbowałam z nim porozmawiać na ten temat, usłyszałam tylko, że skoro matka przynosi mu jedzenie, to nie widzi powodu, by z tego rezygnować. Z czasem zaczęłam czuć coraz większą frustrację, ale postanowiłam nie wdawać się w bezsensowne kłótnie.
Zakończenie wsparcia
W końcu postanowiłam postawić granice. Powiedziałam mamie, że nie zamierzam dłużej wspierać brata. On i jego żona są dorośli, mają dzieci i powinni sami odpowiadać za swoje życie. Matka była zdania, że jako osoba z lepszą sytuacją finansową, powinnam im pomagać. Kiedy odmówiłam, oskarżyła mnie, że nie rozumiem jej perspektywy, ponieważ sama nie mam dzieci.
Mimo tych wyrzutów trzymałam się swojej decyzji. Byłam gotowa pomagać matce, ale nie zamierzałam wspierać mojego brata kosztem własnych zasobów.
Ostateczna rozmowa z bratem
Rozmowa z bratem utwierdziła mnie w przekonaniu, że jego podejście się nie zmieni. Nadal uważał, że darmowe wsparcie od matki to coś, co mu się należy. Czasami zastanawiam się, czy nie lepiej byłoby nigdy nie odnawiać kontaktu, bo przyniósł mi on więcej zmartwień niż radości.
Jednak mimo tych negatywnych myśli, wiem, że wciąż jestem gotowa pomagać swojej matce, bo to przecież ona mnie wychowała. Nie zamierzam wspierać brata, ale dla matki zawsze będę starała się zrobić, co w mojej mocy.