Kiedy patrzę wstecz na swoje życie, coraz częściej zastanawiam się, czy byłam wystarczająco dobrą matką. To pytanie nawiedza mnie coraz częściej. Czy mogłam postąpić inaczej, by uniknąć obecnego rozczarowania? Moje życie kręciło się wokół moich dzieci. Każdy dzień był dla nich, każda decyzja podjęta z myślą o ich przyszłości. A teraz, gdy czas płynie, mam wrażenie, że zostałam zupełnie sama.
Gdy mój mąż zmarł, nasz syn miał zaledwie dwa miesiące, a ja już wychowywałam naszą córkę, która była wtedy małą dziewczynką. Śmierć mojego partnera sprawiła, że świat wokół mnie się zatrzymał, ale wiedziałam, że nie mogę się załamać. Musiałam być silna – dla siebie i dla dzieci. Cała odpowiedzialność za dom i rodzinę spoczęła na mnie. Pracowałam ciężko, nie licząc na niczyją pomoc. Byłam przekonana, że to ja jestem jedyną osobą, która może zagwarantować dzieciom lepsze jutro.
Wysiłki na rzecz lepszego jutra
Starałam się zapewnić dzieciom jak najlepszą edukację, wierząc, że to klucz do ich przyszłości. Córka i syn skończyli studia i szybko odnaleźli się na rynku pracy. Oboje zdobyli dobre posady, a ja byłam z nich niesamowicie dumna. Miałam poczucie, że moje lata poświęceń nie poszły na marne – wychowałam odpowiedzialnych, wartościowych ludzi.
Kiedy moje zdrowie dopisywało, angażowałam się również w opiekę nad wnukami. Konrad, syn mojej córki, i Olek, syn mojego syna, byli moim oczkiem w głowie. Opiekowałam się nimi, zabierałam ich do szkoły, kupowałam prezenty, organizowałam dla nich czas w wakacje, by ich rodzice mogli trochę odpocząć.
Choroba i rozczarowanie
Niestety, los bywa okrutny. Pewnego dnia moje zdrowie zaczęło szwankować. Trafiłam do szpitala. Córka odwiedziła mnie raz, syn dzwonił sporadycznie. Po dwóch tygodniach leczenia, wypisano mnie ze szpitala z wyraźnym zaleceniem unikania stresu i nadmiernego wysiłku. Jednak już następnego dnia dzieci, jakby nic się nie stało, przywiozły mi wnuki do opieki. Czułam się wycieńczona, ale nie chciałam zawieść ich zaufania.
Z czasem moje zdrowie coraz bardziej się pogarszało. Po kilku tygodniach zaczęłam mieć problemy z chodzeniem. Wtedy zadzwoniłam do syna, błagając o pomoc w dostaniu się do szpitala. Odpowiedź była taka, jak zawsze – był zbyt zajęty. W końcu musiałam sama zamówić taksówkę i pojechać na własną rękę.
Nieuchronność samotności
Lekarze stwierdzili, że mój stan zdrowia jest poważny i wymaga stałej opieki. Zaczęły mnie coraz bardziej boleć nogi, aż któregoś dnia nie byłam w stanie samodzielnie wstać z łóżka. Zadzwoniłam do córki, prosząc o pomoc. Jej odpowiedź była lodowata – „wezwij karetkę”. Zrobiłam to, a po przewiezieniu do szpitala, lekarze zalecili dzieciom, aby znalazły mi stałą pomoc, ponieważ nie powinnam pozostawać sama.
Reakcja moich dzieci na to zalecenie była dla mnie druzgocąca. Zamiast działać, zaczęli się kłócić, kto powinien przejąć opiekę nade mną. Córka twierdziła, że ma zbyt małe mieszkanie, by mnie przyjąć, a syn z kolei oznajmił, że wraz z żoną spodziewają się kolejnego dziecka i teraz nie jest odpowiedni moment na dodatkowe obowiązki. Ich rozmowa brzmiała, jakby dyskutowali o problemie, a nie o swojej matce.
Obca pomoc, której się nie spodziewałam
Nie mogłam dłużej tego słuchać. Kazałam im wyjść, a kiedy zamknęli za sobą drzwi, długo płakałam. W głowie miałam jedno pytanie – co zrobiłam nie tak? Gdzie popełniłam błąd, że moje własne dzieci nie są w stanie mi pomóc? Następnego dnia odwiedziła mnie moja sąsiadka. Zawsze była miła, zawsze pytała, jak się czuję. Samotnie wychowywała córkę, a mimo to znalazła czas, by zająć się mną. Wyznałam jej wszystko, co mnie spotkało. Bez wahania zaoferowała swoją pomoc.
Od tego momentu to właśnie ona stała się moim wsparciem. Oddaję jej część swojej emerytury, aby mogła kupić jedzenie i opłacić niezbędne rzeczy. Nigdy nie przypuszczałam, że na starość będę zależna od kogoś, kogo znam zaledwie powierzchownie, ale to właśnie ona, a nie moje dzieci, okazała mi serce.
Rozczarowanie własnymi dziećmi
Od chwili, gdy moje dzieci dowiedziały się, że ktoś inny się mną zajmuje, ich kontakt ze mną niemal całkowicie się urwał. Nie dzwonią, nie odwiedzają mnie. Czuję się zawiedziona i zraniona. Całe swoje życie poświęciłam im, wkładając całą swoją energię, by stworzyć im jak najlepsze warunki. Teraz, gdy ich potrzebuję, jestem porzucona. Czy to naprawdę musiało się tak skończyć? Jak to możliwe, że moje własne dzieci tak mnie zawiodły?
Myślę o przepisaniu mojego mieszkania na sąsiadkę, która okazała się dla mnie ratunkiem. Skoro nie moje dzieci, to może ktoś inny zasługuje na to, by po mnie coś otrzymać.